Niedziela
8:00 i 12:00 - Łódź
10:00 - Trzebaw
Sobota
18:00 - Łódź
Dzień powszedni
w Łodzi
pon., wt., śr. i pt. - 18:00
w Trzebawiu
czwartek - 18:00
Święta w dni pracy
Msze św. według ogłoszeń parafialnych
Biuro parafialne
środa i piątek po wieczornej Mszy św.
Nowenna do MB Nieustającej Pomocy
w łączności z Mszą świętą
środa w Łodzi
czwartek w Trzebawiu
Droga Krzyżowa
w łączności z mszą świętą
czwartek w Trzebawiu
piątek w Łodzi
Odpust ku czci Św. Jadwigi Śląskiej
16 października oraz
niedziela po dniu wspomnienia
Odpust ku czci Św. Stanisława Bpa
8 maja – Trzebaw
środa i piątek
– przez pół godziny po Mszy św. wieczornej.
Proboszczowie Parafii w Łodzi:
Pierwszym proboszczem łódzkim w XX wieku był Ks. Kazimierz Michalski - syn Teodora i Mariannny Antoniewicz, który zmarł w Poznaniu 25 lutego 1910 roku, a pochowany został 28 lutrego 1910 roku na cmentarzu Kościoła św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Bliższych danych parafia nie posiada.
1910–1942 - Ksiądz Ignacy Adamski, syn Marcina Adamskiego i Zuzanny z Lutyńskich, urodzony 5 lipca 1877 roku w Poznaniu, wyświęcony na kapłana 15 grudnia 1901 roku w Gnieźnie. Był proboszczem w Łodzi od 1 października 1910 roku do 6 kwietnia1942 roku, kiedy zakończył swe życie w Warszawie. Zmarł w Warszawie, ponieważ w październiku 1940 r. kościół w Łodzi został zamknięty, a na probostwie zamieszkał Niemiec z rodziną, przesiedlony znad Morza Czarnego. W Parafii panuje opinia, że okupant niemiecki wydał na Ks. Adamskiego wyrok śmierci za obronę polskości w czasach zaborów, stąd wyjazd do Warszawy. Spoczywa w grobowcu na cmentarzu przykościelnym w Łodzi. Obok pracy duszpasterskiej i społecznej pisał artykuły i rozprawy. Współpracował jako krytyk literacki z "Dziennikiem Poznańskim". Był redaktorem „Nowej Biblioteki Kaznodziejskiej". Od 1926 roku był inspektorem nauki religii w szkołach powszechnych powiatu poznańskiego. Odbywał podróże zagraniczne do Ziemi Świętej i Włoch, wybudował w Łodzi Dom Katolicki, organistówkę, zakrystię, parkan wokół kościoła. Rozwinął działalność oświatową. Organizował przedstawienia teatralne i odczyty z przezroczami, założył w Łodzi Katolickie Towarzystwo Robotników Polskich/3 .11.1912/. Był członkiem zwyczajnym wydziału historyczno-literackiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, członkiem Komitetu Towarzystwa Czytelni Ludowych na powiat poznański-zachodni. Podczas Powstania Wielkopolskiego wszedł w skład Powiatowej Rady Ludowej Okręgu Poznań-Zachód,
1945–1947 - Ksiądz Adam Molicki był pierwszym proboszczem łódzkim po II wojnie światowej, ustanowiony w miesiącach letnich 1945 roku. Urodzony w 1901 roku, wyświęcony na kapłana 19 czerwca 1927 roku, zmarł 22 kwietnia 1975 roku w Białczu Starym. Był proboszczem w Łodzi do 1 grudnia 1947 roku.
1948–1958 - Ksiądz Lech Ziemski - urodził się 3 lutego 1887 roku w Kościanie jako syn Romana i Zofii z Masłowskich. Maturę gimnazjalną uzyskał w Bydgoszczy. Studia filozoficzno i teologiczne odbył w Seminarium Duchownym w Poznaniu i Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 stycznia 1911 roku. Pełnił obowiązki wikariusza w Jarocinie, Poznaniu, Czarnkowie i Ostrowie Wlkp. Tutaj otrzymawszy stanowisko prefekta gimnazjalnego i przełożonego konwiktu arcybiskupiego, pracował kilkadziesiąt lat. w 1924 roku uzyskał dyplom profesora gimnazjalnego i zapałem zajął się sprawą wychowania młodzieży. Z wielką troskliwością prowadził szkolną Sodalicję Mariańską. Szczególnie jednak poświęcił się sprawie wychowania młodych w zasadach harcerstwa. Już w okresie przed I wojną światową rozpoczął krzewienie w gimnazjum skautingu. Współpracował w organizowaniu harcerstwa na ziemiach ówczesnego zaboru pruskiego. W 1939 roku szczęśliwie dostał się do tzw. Guberni Generalnej, gdzie w oklicy Miechowa Krakowa współpracował jako kapelan z Armią Krajową. Po zakończonej wojnie wraca do Ostrowa i znów pełni obowiązki prefekta w gimnazjum aż do zaprzestania nauczania religii w szkołach. Zostaje Proboszczem w Łodzi 1 września 1948 roku i trwa na tym urzędzie do 1 września 1958 roku. Gorliwą i sumienną pracą zyskuje sobie wdzięczność i życzliwość parafian. Tutaj 1 lutego 1961 roku obchodzi swój Złoty Jubileusz Kapłaństwa, w tym samym kościele łódzkim, w którym kiedyś odprawiał swoją Mszę św. Prymicyjną. Zmarł 17 lipca 1969 w Lesznie, gdzie przebywał na emeryturze. Pogrzeb odbył się w Ostrowie Wlkp. a zwłoki złożono na cmentarzu w honorowej kwaterze dla Powstańców Wielkopolskich.
1958–1964 - Ks. Zygmunt Chwiłkowski - urodził się 5 kwietnia 1912 roku w Śremie, z ojca Franciszka i matki Bolesławy Strojnej. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w Państwowym Gimnazjum, odbył studia prawnicze na Wydziale Prawno – Ekonomicznym na Uniwersytecie Poznańskim z tytułem magistra w 1936 roku. Wyświęcony na kapłana 21 lutego 1948 we Farze Poznańskiej. Pracował jako wikariusz w Pniewach, Środzie Wlkp. 1 września 1958 roku mianowany został proboszczem w Łodzi. W 1963 roku Władza Duchowna zaproponowała go na stanowisko administratora parafii pw. Chrystusa Odkupiciela w Poznaniu, nie uzyskał jednak zgody Wydziału do Spraw Wyznań z powodu odmowy złożenia sprawozdania z działalności punktu katechetycznego i założenia księgi inwentarzowej, co było w pewnym okresie rządów komunistycznych narzędziem do walki z Kościołem. Z dniem 1 sierpnia 1965 roku przeniesiony został do Kolegiaty Farnej w Poznaniu, gdzie przez 22 lata pełnił funkcję penitencjarza, będąc prawdziwym „męczennikiem konfesjonału”, który zawsze był oblężony. Osobnym rozdziałem jego kapłańskiej posługi była praca w Metropolitalnym Sądzie Duchownym w Poznaniu w charakterze sędziego diecezjalnego, którą pełnił przez 43 lata. Do końca zadziwiał swoją mądrością, życiową roztropnością i przy wierności prawu - życzliwym podejściem do wszystkich, którzy szukali pomocy w zawikłanych problemach swego życia małżeńskiego. Zmarł 9 maja 2002 roku. Jak cicho żył, tak cicho odszedł. Spoczywa na poznańskim cmentarzu w Spławiu.
1964–1978 - Ksiądz Kazimierz Granops - urodzony w 1915 roku w Lubaszu, wyświęcony 2 lutego 1947 roku w Gnieźnie. Był proboszczem łódzkim w latach 1965-1978. Zmarł 23 maja 1978 roku w Łodzi, pochowany na cmentarzu parafialnym w pobliżu grobu swoich rodziców.
1978–1984 - Ksiądz Jerzy Grabicki - syn Bernarda i Heleny z d. Erdmann, urodził się 17 kwietnia 1936 roku w Połajewie niedaleko Czarnkowa. Rodzice utrzymywali się z pracy na roli. Jako 5-letni chłopiec rozpoczął wojenną tułaczkę przez obóz w mieście Łodzi, Buchholz i Etzel koło Kolonii. Tu po wyzwoleniu przez aliantów zaczął uczęszczać do polskiej szkoły, spotkał się z polskimi kapłanami i został ministrantem. W listopadzie 1945 roku wraca z rodziną do Ojczyzny, w rodzinnym Połajewie uczęszcza do szkoły podstawowej. 30 maja 1946 roku przyjmuje I Komunię św., a rok później Sakrament Bierzmowania, maturę zdał we Wolsztynie 11 czerwca 1956 roku, gdzie uczęszczał do Niższego Seminarium Duchownego. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu. Święcenia Kapłańskie otrzymał dnia 27 maja 1962 roku w Katedrze Poznańskiej. Był wikariuszem w Czarnymlesie, Koźminie Wlkp., Chodzieży, Konarzewie i w Poznaniu (Spławie, Winiary). Z dniem 15 sierpnia 1978 roku został ustanowiony proboszczem w Łodzi. Był nie tylko gorliwym duszpasterzem, lecz również stał się budowniczym Kościoła w Łodzi, remontując zabytkowy Kościół w 1981 roku. Prace zostały wykonane przez fachowców z Zakopanego, przy współudziale i ofiarności Parafian w ciągu 68 dni! Podjął się również remontu probostwa i Domu Katolickiego. Zmarł na zawał serca 25 lipca 1984 roku, w 23 roku kapłaństwa i 48 roku życia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Łodzi przy Krzyżu.
1984–1991 - Ksiądz Ambroży Andrzejak - syn Józefa i Kazimiery z d. Polak, urodzony 6 listopada 1940 roku w Jankowie pod Poznaniem. Po II wojnie światowej rodzina przeniosła się do Kostrzyna Wlkp. Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące kończył w Wolsztynie w Niższym Seminarium Duchownym. Święcenia kapłańskie przyjął 27 maja 1965 roku w Katedrze w Poznaniu. Był wikariuszem w Kępnie, Poznaniu – św. Roch, a z dniem 1 sierpnia 1973 roku został zwolniony z obowiązków wikariusza i skierowany na studia specjalistyczne z zakresu misjologii a Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Od 1980 roku zaczęły się poważne kłopoty zdrowotne w życiu kapłana a mimo to wyjechał do krajów afrykańskich – Zairu, Rwandy, Burundi i Ugandy, by zapoznać się z życiem kościołów misyjnych i metodami pracy duszpasterskiej. Tam spotyka dr Wandę Błeńską, misjonarkę i lekarkę w Ugandzie. Został ustanowiony proboszczem w Łodzi z dniem 1 września 1984 roku. Tu buduje kaplicę św. Stanisława Bpa w Trzebawiu. Ze względu na stan zdrowia Ksiądz Arcybiskup Jerzy Stroba, Metropolita Poznański z dniem 1 września 1991 roku powołał go na rezydencję w Stęszewie. Mimo trapiących go chorób i kilku operacji nie zaprzestaje pracy nad ożywieniem ducha misyjnego. Zmarł 2 stycznia 2014 roku. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Kostrzynie Wlkp.
1991–1996 - ks. Roman Gintrowicz
1996–2000 - ks. Roman Ratajczak
2000–2020 - ks. Tadeusz Łukowiak
Historia kościoła w Łodzi
Łódź - wieś leżąca w południowej części powiatu poznańskiego, w średniowieczu była siedzibą wielkopolskiego rodu rycerskiego ~ Łodziów. To prawdopodobnie z ich fundacji powstał tu kościół w XII w., chociaż pierwsze wzmianki archiwalne na jego istnienie pochodzą z 1298 r. Biskup poznański – Andrzej Szymonowicz ustanawiając wówczas archidiakonaty w diecezji poznańskiej, potwierdza istnienie kościoła.
Pierwotnie był on pod wezwaniem Narodzenia św. Jana Chrzciciela i św. Macieja a od roku 1510 – św. Jadwigi Śląskiej. Tytuł ten potwierdzony jest udzieleniem przez Ojca św. Piusa IX Brewem Apostolskim z r.1870 kościołowi w Łodzi odpustu zupełnego po wieczne czasy w uroczystość św. Jadwigi wdowy lub w niedzielę po uroczystości następującą.
Od samego początku była to budowla drewniana, która z czasem niszczała i prawdopodobnie na początku XVII w. runęła, stąd na jej miejsce wzniesiono barokowy - drewniany kościół w 1610 r. - poświęcony w 1673 r. przez bpa Macieja Kurskiego, sufragana poznańskiego, kryty pierwotnie dranicami a później gontem, odrestaurowany w 1784 r. i w latach 1949 do 1954 oraz odnowiony w całości w 1981 r. staraniem – ks. Jerzego Grabickiego.
W 1854 r. dobudowano do drewnianego kościoła, neorenesansową kaplicę grobową Potockich z neobarokowym ołtarzem ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz epitafiami na ścianach, a pod nią kryptę grobową. Wyposażenie kaplicy stanowią też rzeźbione dębowe ławki z XIX wieku i w takim też stylu konfesjonał stojący w nawie głównej kościoła.
W 1936 r. dobudowano do świątyni murowaną zakrystię w kształcie ośmioboku.
Barokowy ołtarz – główny - wewnątrz kościoła pochodzi z 1670 r. W jego centrum jest obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z roku 1866 r. jako wotum parafian za opiekę i uchronienie od tzw. morowego powietrza, które zabijało wielu mieszkańców Wielkopolski - przemalowany około roku 1925. Górna część ołtarza to obraz patronki parafii - św. Jadwigi Śląskiej z końca XIX w. a zwieńczają go figury aniołów. Po obu stronach postacie św. Wojciecha i św. Stanisława Biskupa stojące wcześniej przy wejściu do zakrystii i paralelnym, naśladującym odrzwia – obudowaniem z drugiej strony ołtarza.
Drewniana chrzcielnica barokowa pochodzi z przełomu XVIII i XIX w.
Boczne ołtarze z drugiej połowy XIX wieku ~ po prawej - św. Teresy a po lewej - Cierpiącego Pana Jezusa.
Na belce tęczowej - późno gotycki krucyfiks z początku XVI w. W górze zawieszona - neorokokowa wieczna lampka ręcznie kuta w miedzi i posrebrzana.
W ścianie bocznej kościoła umieszczono barokową figurę Matki Boskiej z Dzieciątkiem, a naprzeciw - rzeźbiony w drewnie portal, który powstał w latach międzywojennych. Nad umieszczonym w nim obrazem MB Częstochowskiej widnieje napis: ”Gwiazdo Morza, świeć flocie polskiej”.
Obok kościoła stoi drewniana dzwonnica z 1863 r. a w niej dwa zabytkowe dzwony: większy - pochodzi z 1612 r. a mniejszy z 1683 r. i był ufundowany na pamiątkę zwycięstwa pod Wiedniem.
Naprzeciw kościoła - Dom Katolicki, dla celów duszpasterskich, wybudowany w 1911 r. przez ks. Ignacego Adamskiego.
Przy drodze wjazdowej do wsi stoi figura św. Jan Nepomucena - dar młodzieży, a przy niej drzewo lipowe - pomnik przyrody.
Kilka słów o Patronce Parafii Rzymskokatolickiej w Łodzi.
Dwie najbardziej znane polskie święte noszą imię Jadwiga. Dlatego Jadwiga Śląska mylona jest przez mieszkańców niektórych części Polski ze świętą Jadwigą Andegaweńską – królową Polski, fundatorką najstarszego polskiego uniwersytetu w Krakowie. Obydwie były cudzoziemkami, a mimo to są do dziś najbardziej czczone przez Polaków.
Jadwiga Śląska pochodziła z bogatej arystokratycznej rodziny niemieckiej. Urodziła się w Andechs w Bawarii. Dokładna data urodzin nie jest znana, historycy przyjmują, że stało się to w latach 1174 – 1180. Ojcem Jadwigi był hrabia Bertold VI von Andechs, matką Agnieszka von Rochlitz z Wettynów. Miała czterech braci i trzy siostry. Wykształcenie zdobyła w benedyktyńskim klasztorze Kitzingen koło Wirzburga, którego przełożoną była jej starsza siostra. Jeden z jej braci był biskupem Bambergu. Jadwiga znała kilka języków obcych, umiała czytać i pisać, co w tamtych czasach było rzadkością, nawet wśród możnych.
W wieku 12 lat poślubiła piastowskiego księcia Henryka Brodatego. Było to typowe małżeństwo dynastyczne, jednak parę połączyło coś więcej, niż polityka. Nie znamy ani dokładnej daty, ani miejsca zaślubin pary książęcej. Wiadomo tylko, że Henryk Brodaty władał w owym czasie tylko częścią ziem śląskich. Dzięki małżeństwu z Jadwigą zyskiwał wpływowych protektorów z Zachodniej Europy. Nieco później Henryk został władcą całego Śląska i większej części Wielkopolski. Miał też ambicje objęcia władzy w dzielnicy senioralnej w Krakowie. W czasie konfliktu z księciem Mazowsza o Małopolskę dostał się do niewoli Konrada Mazowieckiego, z której uratowała go zręczność dyplomatyczna Jadwigi.
Ze związku Jadwigi z Henrykiem Brodatym narodziło się siedmioro dzieci. Jednym z nich był Henryk II Pobożny, który tragicznie poległ w bitwie pod Legnicą w obronie Polski i Europy przed najazdem mongolskim. Czworo dzieci zmarło w dzieciństwie.
Jadwiga bardzo szybko nauczyła się języka polskiego, czym zdobyła sobie uznanie i szacunek swoich poddanych. Bardzo szybko też poznała i zaakceptowała kulturę i zwyczaje polskie. Członkami jej dworu byli głównie Polacy. Od samego początku zasłynęła jako donatorka kościołów, szkół, ubogich uczniów oraz więźniów. Szczególny szacunek poddanych zyskała dzięki swojej legendarnej skromności i dobroci.
W 1209 r. Henryk i Jadwiga złożyli śluby czystości. Od tej pory skoncentrowali się na pomocy charytatywnej ubogim i chorym oraz na rozwoju fundacji kościelnych. Przeznaczali na te cele dużą część swojego osobistego majątku. Jadwiga była fundatorką kilku szpitali na Dolnym Śląsku, m.in. w Środzie Śląskiej i w Trzebnicy. Do najsłynniejszych fundacji sakralnych należy niewątpliwie klasztor sióstr cystersek w Trzebnicy, ale także kościoły i szpitale w różnych innych miastach śląskich.
Po śmierci Henryka Brodatego w 1238 r., gdy władzę na Śląsku objął ich syn Henryk Pobożny, Jadwiga przeniosła się do klasztoru cysterek w Trzebnicy. Wiodła tam życie niezwykle surowe, bowiem postanowiła zostać mniszką. Podobno śluby zakonne złożyła w 1238 r., choć niektóre źródła twierdzą, że do końca życia pozostawała świecką mniszką. Wydaje się to możliwe, ponieważ wiadomo, że nadal prowadziła działalność charytatywną i opiekuńczą na rzecz biednych, chorych i pokrzywdzonych. Ścisłe reguły cysterskie utrudniłyby jej taką aktywność.
Jadwiga Śląska zmarła w październiku 1243 r. w opinii świętości, a proces beatyfikacyjny został wszczęty niemal natychmiast. Już po jej śmierci rozpoczęły się pielgrzymki do grobu niemieckiej księżniczki. Początkowo większość pielgrzymów pochodziła ze Śląska i Wielkopolski, później z Czech i Łużyc. Kanonizacja Jadwigi odbyła się 26 marca 1267 r. Kult świętej Jadwigi rozpowszechniony był początkowo na ziemiach dzisiejszego Górnego i Dolnego Śląska, ale stopniowo objął ziemie całej Polski. Do grobu św. Jadwigi pielgrzymowali królowie i arystokracja. Za swoje zasługi święta była czczona przez wszystkie stany.
Do jej grobu wielokrotnie pielgrzymował jeszcze jako biskup Karol Wojtyłła, a później jako papież Jan Paweł II. Czy dzięki wstawiennictwu świętej został wybrany na najwyższy urząd kościelny właśnie w dzień jej wspomnienia? Jan Paweł II twierdził, że w życiu św. Jadwigi wyraziła się cała pełnia chrześcijańskiego powołania, była wielkim światłem, które rozjaśniało życie ludzkie na ziemi. Rzadko spotykamy wśród nas ludzi idealnych. Wydaje się, że Jadwiga bardzo zbliżyła się do tego ideału.
Artyści przedstawiają Jadwigę Śląską w trojaki sposób: w czarnym habicie cysterskim, w książęcym płaszczu z diademem na głowie lub też jako pannę młodą w długiej sukni. Często przedstawiana jest, jako święta bez butów, bowiem jak głosi legenda, z powodu nadzwyczajnej skromności chodziła boso. Jej nieodłącznymi atrybutami były: książka, różaniec oraz figurka Maryi.
Historia kaplicy w Trzebawiu
Trzebaw – własność Łodziów już w XIV w. prawdopodobnie otrzymał kościół parafialny pw. św. Stanisława Bpa. Kościół miał własnych plebanów w latach 1408-1568. Pleban Maciej zapisany jest pod rokiem 1408. W 1628 r. na podstawie dokumentu wizytacji Strzałkowskiego dowiadujemy się, że kościół był doszczętnie zburzony. Nie jest znany dekret dotyczący kasacji Parafii św. Stanisława w Trzebawiu. Trzebawianie uczęszczają zatem do kościoła parafialnego w Łodzi. W 1986r. u ówczesnego Proboszcza Ks. Ambrożego Andrzejaka zrodziła się myśl o podjęciu budowy kaplicy katechetycznej w Trzebawiu. W 1988r. p. Pelagia Bąk - mieszkanka Trzebawia - ofiarowała na ten cel ziemię. W 1989r. rozpoczęto budowę. 30 kwietnia 1998r. Ks. Arcybiskup Juliusz Paetz, Metropolita Poznański, erygował kaplicę w miejscowości Trzebaw i nadał jej tytuł Św. Stanisława Biskupa i Męczennika, by służyła wiernym z Trzebawia i okolicy oraz udzielił pozwolenia na stałe przechowywanie w niej Najświętszego Sakramentu.
22 czerwca 1998r. Ks. Bp. Marek Jędraszewski dokonał pobłogosławienia kaplicy.
